1. Z kartą zgonu udać się do Urzędu Stanu Cywilnego właściwego dla miejsca, w którym nastąpiła śmierć. Tam odebrać
należy „Akt zgonu” oraz część „karty zgonu – (do celów pochowania zwłok)”.
2. Z tymi dokumentami należy udać się do kancelarii parafialnej i ustalić godzinę pogrzebu oraz miejsce pochówku. Datę i godzinę należy następnie ustalić i potwierdzić w wybranym przez siebie zakładzie pogrzebowym.
3. Sprawy cmentarne:
a. Jeśli rodzina posiada opłacone miejsce na cmentarzu należy to potwierdzić stosownymi dokumentami.
b. Jeśli rodzina nie posiada takiego miejsca należy opłacić nowe miejsce. Dzierżawa grobu obejmuje 20 lat od dnia wykupu, a jej koszt to 400 zł Po tym czasie należy ponownie wykupić dzierżawę, w przeciwnym razie traci się
prawo do danego grobu, co oznacza, iż w tym miejscu może być pochowana kolejna osoba.
c. Prace na cmentarzu wykonuje Pan Kazimierz Lis tel. 693-925-365
4. Sprawy związane z pogrzebem
a. Na podstawie dostarczonych dokumentów zostanie sporządzony akt zgonu w księgach parafialnych.
b. Jeśli rodzina życzy sobie, aby w czasie liturgii pogrzebowej grał Pan Piotr prosimy go o tym powiadomić
(tel. 690-686-639)
c. Liturgia pogrzebu:
- O uzgodnionej godzinie ciało osoby zmarłej zostaje przywiezione do kościoła; przy otwartej trumnie odbywa się modlitewne czuwanie żałobników; w tym czasie jest możliwość skorzystania z sakramentu pokuty.
- Kilka minut przed mszą świętą odbywa się obrzęd pożegnania zmarłej osoby, po którym zamyka się trumnę;
- Następnie odprawiana jest Msza święta w intencji zbawienia osoby zmarłej;
- W czasie Mszy świętej zbierane są ofiary na tacę, które przeznaczone są na Mszę świętą od uczestników
pogrzebu. O terminie tej Mszy poinformujemy podczas uroczystości pogrzebowej, a także w biuletynie
parafialnym. Tam również zostaną umieszczone informacje o zamówionych Mszach świętych przez rodzinę.
- Następnie odprawiane są obrzędy zakończenia w kościele, ciało zostaje wyprowadzone z kościoła.
- Procesja udaje się na cmentarz; w tym czasie śpiewa się psalmy z liturgii pogrzebu;
- Na cmentarzu sprawowana jest liturgia kończąca pogrzeb. Jeśli rodzina życzy sobie, aby na cmentarzu
odczytać pożegnanie proszę o przygotowanie jego treści, lub poinformowanie, kto takie słowa wygłosi.
- Trumna do grobu wpuszczana jest przy śpiewie „Witaj Królowo…”
- Obrzędy pogrzebu kończą: poświęcenie nagrobnego krzyża oraz kwiatów i świec przyniesionych na cmentarz
przez uczestników pogrzebu;
Z dokumentów i wskazań duszpasterskich:
Liturgia pogrzebu ma ścisły związek z przeżyciami wiernych. Jej celem jest nie tylko modlitwa za zmarłego, lecz także obudzenie wiary i nadziei członków jego rodziny i uczestników pogrzebu. Modlitwa, a zwłaszcza pełne uczestnictwo we Mszy św. pogrzebowej (przyjęcie Komunii św.) jest najcenniejszym darem dla zmarłego. Także po pogrzebie należy zmarłym zapewnić stałą pomoc modlitewną polecając ich Miłosierdziu Bożemu.
Prawo do pogrzebu kościelnego mają wszyscy wierni i katechumeni (kan. 1183 KPK). Konferencja Episkopatu Polski, adoptując odnowione obrzędy pogrzebu do warunków polskich, zezwoliła ponadto na katolicki pogrzeb dzieci, które zmarły przed chrztem. Jeżeli rodzice proszą o taki pogrzeb, nie należy odmawiać, nie tylko ze względu na ich odczucia, ale i z racji głoszonej przez Kościół sakralnej wartości ludzkiego życia. Proponując jedną stację podczas pogrzebu takiego dziecka należy wybrać „stację przy grobie”, aby rodzice katoliccy tym pełniej odczuli towarzyszenie Kościoła w ich cierpieniu.
Pogrzeb katolicki winien być potwierdzeniem woli zmarłego, iż zarówno w życiu doczesnym, jak i wiecznym pragnął on być zjednoczony z Bogiem.
Osoby, które nie należały do Kościoła Katolickiego lub w sposób jawny wyrażały niechęć do Kościoła katolickiego pogrzebu winny być pogrzebane bez obrzędów w kościele.
Tym, którzy wybrali spalenie swoich zwłok, należy udzielić chrześcijańskiego pogrzebu, chyba, że z całą pewnością wiadomo, iż podjęli oni tę decyzję z motywów przeciwnych zasadom wiary chrześcijańskiej (por. kan. 1184, §2 KPK).
W takiej sytuacji trzeba jednak wyeliminować niebezpieczeństwo zgorszenia ze strony wiernych. W katechezie wypada zasygnalizować, że Kościół wyżej ceni zwyczaj grzebania zwłok, aniżeli ich kremację, przede wszystkim z uwagi na fakt, iż sam Chrystus po swojej śmierci został pogrzebany.
Według powszechnego zdania psychiatrów samobójcy nie są w pełni odpowiedzialni za swój czyn. Dlatego nie odmawia się im pogrzebu katolickiego, jeżeli w ciągu życia okazywali przywiązanie do wiary i Kościoła. Uczestnikom takiego pogrzebu należy wyjaśnić sytuację. Jeżeli zachodzi poważna wątpliwość należy zwrócić się do Biskupa miejsca. Samobójcę, który przed zamachem na własne życie dawał zgorszenie, należy traktować jako jawnego grzesznika. W razie wątpliwości duszpasterz powinien zwrócić się o radę do biskupa. Uczestnikom pogrzebu należy wyjaśnić powody podjętej decyzji.
W wypadkach wątpliwych (nagła śmierć, śmierć na skutek alkoholizmu lub narkomanii) nie należy odmawiać posługi religijnej nad grobem pamiętając, że zmarły stanął już na sądzie Bożym, a modlitwa za żywych i umarłych może być źródłem pociechy dla żyjących, a nawet początkiem nawrócenia. Szczegółowe wypadki pozostawia się do osądzenia roztropności proboszcza. W wypadkach szczególnych trudności proboszcz winien odnieść się do biskupa diecezjalnego, do którego decyzji należy się dostosować (por. kan. 1184 KPK).
Nie mają prawa do kościelnego pogrzebu: notoryczni apostaci, heretycy i schizmatycy, osoby, które wybrały spalenie ciała z motywów przeciwnych chrześcijańskiej wierze i jawni grzesznicy (kan. 1184 § 1 KPK). W wyżej wymienionych przypadkach możliwy byłby pogrzeb katolicki, gdyby te osoby wyraziły przed śmiercią jakiś akt skruchy, np. prośbę o kapłana, ucałowanie krzyża, akt żalu. O znakach nawrócenia może poświadczyć nawet jedna osoba, jeżeli jest wiarygodna. Duszpasterze niech w takich wypadkach wyjaśnią wiernym, dlaczego jest pogrzeb, aby uniknąć w ten sposób zgorszenia oraz niepokoju w parafii. Gdy słusznie odmawia się pogrzebu kościelnego, tam też odmawia się i Mszy św. pogrzebowej (kan. 1185 KPK).
Podczas ceremonii pogrzebowych stanowczo należy unikać wygłaszania mów pochwalnych na cześć zmarłego. Ważne szczegóły z jego życia mogą być wspomniane jedynie w kontekście rozważanego Słowa Bożego, jako modlitwy dziękczynienia składanego Bogu. Słowa, które celebrans kieruje do wiernych podczas pogrzebu muszą być zgodne z rzeczywistą sytuacją. Duszpasterz powinien tę sytuację znać i ewentualnie dokładnie poinformować o niej innego kapłana; który będzie przewodniczył obrzędom pogrzebu. Jeżeli jest taki zwyczaj, krewni lub bliscy znajomi zmarłego mogą wygłosić nad grobem słowo pożegnania.
Jeśli pogrzeb odbywa się poza parafią zmarłego należy otrzymać „Pozwolenie na pogrzeb katolicki poza parafią zmarłego”
